همه می دانیم که درخت در حفظ چرخه حیات، نقش ارزنده ای دارد. روز درختکاری که در کشور معمول شده است، چون درخت و گیاه برای کشور، برای زندگی، برای مردم، برای تنفس، یک امر ضروری است. متأسفانه در طول سالهای متمادی، به مسئله‌ی درخت بی‌اعتنائی شده. البته حالا خوشبختانه مردم و مسئولین به درخت و به محیط زیست توجه نشان میدهند، لیکن به نظر میرسد که هرچه بیشتر بایستی در این زمینه کار کرد. حال اگر ما به طور مثال یک یا دو نهال بکاریم، و مردم هم در سطح شهر و در سطح کشور تعداد زیادی نهال بکارند؛ مهمترین موضوع بعد از کاشت این است که باید مراقب باشیم که درخت هایی را که موجود است، حفظ کنیم؛ که این امر در نگاهی مهم تر از کاشت خود نهال است. در شکل‌گیری و حفاظت از خاک، سه عنصرِ پوشش گیاهی، هوا و آب در برهمکنش باهم نقش ایفا می‌کنند. بنابراین لازم است برای بهبود و حفاظت از خاک به‌عنوان یکی از عناصر حیاتی کشورمان، مقوله تقویت پوشش گیاهی و درنتیجه افزایش ذخایر آب را در کنار یکدیگر ببینیم چراکه حل مشکلات خاک بدون توجه به پوشش گیاهی امکان‌پذیر نیست. خاک دارای پوشش گیاهی مناسب، با جذب آب مانع ایجاد سیل و فرسایش خاک می‌شود و از طرفی وجود رطوبت و آب کافی در خاک نیز باعث افزایش پوشش گیاهی و حاصلخیزی خاک می‌گردد و این مهم، تنها با افزایش مشارکت مردمی به‌واسطه ایجاد مزیت اقتصادی و مشوق دولتی برای فعالیت تولیدی کشاورزی روی خاک رخ خواهد داد

در وقت درختکاری و گسترش پوشش گیاهی با تاکید بر افزایش کاشت نهال در هفته منابع طبیعی، الزاماتی نیز باید درنظر گرفته شود. از جمله: آیا باید هر مکانی از کشور درخت کاشته شود ؟ پاسخ این است که اگر مکانی سابقا جنگل نبوده، باید با توجه به ورودی آب به آن منطقه و حوزه آبخیزی که در آن واقع شده است، اقدام به درختکاری کرد. کاشت درخت و جنگل مصنوعی اگر نیاز به آبیاری بیش از توان آبی منطقه، داشته باشد، موجب از بین رفتن منابع آبی خواهد شد. همچنین در برخی مناطق باید به جای درخت کاری، بوته کاری صورت گیرد تا ضمن حفظ خاک از تولید ریزگرد نیز جلوگیری شود.

آیا باید هر در ختی را در هر جایی بکاریم ؟ پاسخ این است که خیر . مکان یابی مناطق مستعد غنی سازی پوشش گیاهی، باید در قالب طرح جامع آمایش سرزمین صورت گیرد. همچنین باید درختان بومی در مناطق مختلف کشور کاشته شود. مثلا ایجاد توتستان یا انجیرستان در استان خراسان رضوی یا بنه و بادام کوهی بومی زاگرس و ارتفاعات البرز مرکزی و ارتفاعات مرکزی ایران هستند و طبیعتا اگر در همان مناطق کاشته شوند، درصد موفقیت بالاتر خواهد بود. در جنگل های شمال ایران به جای کاشت درختان بومی، درخت غیر بومی کاج کاشته می شود. از درخت کاج موادی ترشح می شود که از رویش برخی گیاهان علفی و بوته های بومی در آن منطقه جلوگیری می کند. مثال دیگر کاشت درخت غیربومی کاج در اطراف تهران و منطقه سرخه حصار است. این منطقه جنگل طبیعی بنه (پسته وحشی) است که می توان هم این گونه را گسترش داد. در این منطقه کاشت درخت غیربومی کاج علاوه بر از بین بردن گیاهان علفی بومی، در تابستان های گرم به راحتی عامل آتش هستند. بنابراین درختان غیربومی و مهاجم را نباید در هر مکانی کاشت، چراکه می توانند با خودشان مهمانان ناخوانده ای مانند یک ویروس یا بیماری را به درختان بومی و انسان های منطقه منتقل کرده و فاجعه به بار بیاورند.

اعضا جمعیت دوستداران زمین سبز طی سالیان گذشته با همکاری شهرداری ، اداره کل منابع طبیعی و سازمان محیط زیست و مشارکت مردمی اقدام به کاشت نهال های بومی کرده است.